بعضی وقت ها، با حلوا حلوا دهن شیرین می شود. اگر نگاهی به دور و بر خود بیندازید، حتما افرادی را می بینید که مدام از بدبختی و گرفتاری خودشان می نالند. با اینکه دستشان به دهنشان می رسد، اما از بدهکاری ها و بی پولی ها می گویند. از بد بیاری ها و وام ها! هر دفعه هم که آنها را می بینی همان جوری اند. طوری است که آدم احساس میکند، از او فقیرتر وجود ندارد. و گلی به جمال خودش می زند که می تواند، مثلا هفته ای یکبار میوه ای بخورد. ماهی یکبار گوشتی بخرد و سالی یکبار مسافرتی برود. این انسانهای فقیر صفت، سزاوار فقرند. همانطور که رسول خدا فرمود: کسی که خود را به تهیدستی بزند تهیدست می شود!
"من تفاقر افتقر" تحف العقول ص 42
